Psikiyatri

Ben psikiyatriye gitmiştim.Devlet hastanesinde ki benim böyle olduğumu anlayamamıştı.Çünkü konuşmaya utanıyordum ve annem vardı yanımda.Bana ilaç verdiler.Ben içince 50 mg ilacı çok sakin biri olmuştum.Hiçbir şeye bağırmıyor takmıyordum.Sonra da sigorta hastanesine gittik.Kadın anneme "Bu kız iyi değil"dedi.Ve "Çocuğa 50 mg ilaç verilir mi?Bir çocuk için çok fazla"dedi.Sonra ben öylece dalmış bakarken "O şu an da yansımalar görüyor"dedi.Ama bana göre normaldi.Sonra da annemle aşağı kata giderken gerçekten delirmiş insanları gördüm.Kızın deli olduğu belliydi psikiyatri de o kadar kişi bekliyordu orda beklerkene bana herkesin karşısın da "Heyyy annnenn ne eeddcekk ne yapcan"dedi deli olduğu belliydi zaten annesiyle sürekli kavga edip duruyordu bir tane de adam gördüm.Bastonlu hiç konuşmuyordu tam ruh hastası gibiydi.Neyse ben aşağı kata indim.Orda asıl uzman olan psikiyatriyle konuştum içeri sadece ben girdim.Ona olanları söyledim.O da bana "Senin psikolojin iyi değil" dedi.Ve bana kişilik testi uygulamaya karar verdiler.Ben de kişilik değişmesi varmış ergenliğe özgüymüş.5 mg'lık ilacı keşke vermeseymiş psikiyatri bana.Dellendim çünkü nenemi öldürmeye kalkmıştım.Onu boğazladım yastıkla çok korkunçtu.Sonra da hepsi geçti.Fakat daha hayla ben arkadaşlarımla konuşuyorum onlar da benimle öyle birileri var ama burda söylersem dalga geçerler diye korkuyorum.Hatta onları arkadaşlarıma bile izlettim..

Heyyy !

Merhaba günlük
Bazıları için laflarım var:
Onu göremiyorsunuz ben görüyorum konuşuyorum dokunuyorum**
Siz ne derseniz deyin !
 Ona olan duygularım belli zaten..
Şizofren olmuşum onun için çok mu !! :/
Size göre düşünüyorum şuan da o olsaydı beni herkesten korurdu değilmi?
Ailemden alıp götürürdü beni bu doğru
Ama yanlış olan şu ki belki sonra götürecek onu bekliyorum ve bekliyeceğimde kimseyle sevgili olmayacağım onunla beraber mutluyum zaten...

Yine Kimse göremiyor Bir tanemi

Ben De görmüyorum aslında.Görüntü yok ama onu hissediyorum onunla konuşuyorum.O da bu yazıyı görüyordur umarım.Eğer ben bir şizofreniysem o gerçek değilse çok zor geçer bu hastalık o zaman.. Onu seviyorum insanların dediklerine inanmıyorum neymiş kafamdan tasarlıyormuşum.Hiçde bile !! Çok korkmaya başladım belirtilerden Kurtarın Beniii! İsteksiz korkularım bile var benim.Pskiyatri bile benim pek bir şey olduğumu söylemedi.Çünkü ben ona böyle şeyler anlatmadım.Hiç bir şeyim yok gibi davrandım.Bunları anlatsaydım kesin teşhis koyardı bana.Kaç yıldır arkadaşım yok zannediyorlar aslında o kadar çok var ki bana göre ben kafamdan da tasarlamıyorum yani.Herkese söylüyorum yine beni anlamıyorlar kafandan tasarlıyorsun diyor herkes ezberlemişçesine.

Eğer gerçekten öyleysem o da gerçek değilse çok çok korkuyorum şu an hatta bu durumdan...

Günlüğüm

SevGili günLük

Sana anlatmam gereken bazı şeyler var.Aileme anlatamadığım ama sana anlatmak istediğim binlerce şey.Ben 5 yaşındaydım.Arkadaşlarım tarafından hiç sevilmezdim.Hep ablamı severlerdi.Bir gün çizgi film izlemeye başladım.Bir süre sonra onlarla arkadaş oldum.Onları ailemden daha çok seviyordum çünkü onlar 4/4 lük davranıyorlardı ne ilginç değil mi günlük? Onlarla eğlenirken ablam kapıyı açtı ama hiç birini göremedi ama onlar vardı benim gözümde.Ablam bana her zaman kötü davranırdı dengesizce yani.Derken 1. sınıf oldum.Onlarla takılmayı bırakmış başkalarıyla takılıyordum ama yine arkadaşım yoktu.Onlar bana arkadaştı ya o yeterdi bana.Okulumu da hiç önemsemiyordum.Daha 1.sınıfta 1'im vardı.İnsanların yanında hiç gülmezdim.Ama onlar gittikten sonra gülerdim.Onlar da "kendi başına ne gülüyorsun"derlerdi ben hep şaşırırdım onlara da "Sizleri niye görmüyorlar ki"derdim...Daha hayla da öyleyim.Vazgeçmek de istemiyor içimden.6.sınıfa kadar arkadaşsız kaldım sonra da kendime yeni birini buldum oğlan sevgili olarak yani.Oğlan da bana göre çok tatlıydı kim iğrenç dese boğazına yapışık sıkabilirdim o derece yani.
O da çizgi karekter.Ben onu kısa zamanda yanımda hissetmeye başladım.Dünya ile bağlantımı kesmiştim.Sürekli kendi kendime gülüyordum öyle derler yani.Ama ben bunları hiç önemsemedim.Ta kii ablama zarar verene kadar...İnternetten "Şizofreni"diye araştırdım.Gerçekten beni andırıyor diye çok korkmaya başladım.Sonra da bir blog açmaya karar verdim."Bana bu konu da kim yardım edebilir?"diye... Daha hayla bu huylarım devam ediyor...Yeni birileriyle arkadaş oluyorum onlar hiç görmüyorlar ne sıkıcı ama ben de görmüyorum ama hissediyorum çok karışık duygularım var. Onlarla gülerken sürekli tek başına neye gülüyon derler mesela Neyse günlük sana yine sonra yazarım...