Başka Geçmişler

Merhaba.Ben geçmişimi unutamıyorum bana yardım et.Kavga ediyorum bazen hiçbir şey rast gitmiyor.Mükemmeliyetçilik var biliyorum Mükemmeliyetçililik başa belaymış bunu anlıyorum.Benim sevdiğim vardı elimi tutabileceğim ona sonsuz bir sevgi sundum.Ailem de o çocuğun akli sorunları olduğunu söylediler."O sence normal mi?"veya "En önemli şey akıldır.İş kafada olunca sorun olmuyor.Eli olmasaydı aklı olsaydı kör olsaydı olurdu"dedi ailem.Ben hayla sevdim onu tabi bu yazıları yazdığımdan haberi bile yok.Ben ilk defa elle tutulur birini sevmiştim ona da demiştim zaten.Onun yanında ciddi olamıyordum.Çünkü onun yanında kendimi çok başka hissediyordum.Ben ona karşı bir suç işledim.Ve yine aynı ben oldum.Hayali düşüncelere daldım ve çıkamadım.Gittiğim doktorlara yalan söylemek zorundayım.Çünkü ben hiçbirine güvenmiyorum.Güvensem hep tersi çıkıyor.Bıktım şu anlık hayattan.Onun bile ne yaptığını çözemiyorum çünkü.

Günlüğüm bazen seninle deli gibi konuşmamı bağışla.Ne yapayım kimsem yok ki benim.Ailem de bir garip.
Benim bir suçum yok kaderimde hepsi her ne varsa.Çocuk gibi olsa da seviyordum onu.Onun arkadaşları onun hakkında kötü şeyler diyorlar duyuyorum ama ona diyemiyorum.Çünkü o herkese diyor dediğim şeyleri.O yüzden ona karşı sinirim artmıştı.Ama o bunu anlayamadı.Bir çırpıda bitirdi.Ve günlerdir ağladım.Acı neymiş anladım aslında.Ama o peter pan gibi hep çocuk kalacak.Huyları öyle çünkü.O hiçbir zaman kendi cinsini sevmemişti.Ben de kendi cinsimi sevmiyorum ona bir şey demiyorum ama bazen hakikaten o kızlarla beraber olurken aynı cins gibi davranıyor.Ona bir kere mesaj attım yüz yüze karşılaşınca "Telefondaki gibi ciddi olsana"dedi.Ben sadece gülümsedim.Çünkü böyle şeylere ciddiyetle hiç bakmam.O da bana kızdı hayla beni kötü biri zannediyor yada arkamdan onlarla konuşurken "Bu nasıl sevgi?"diyor. Umurumda değil yeniden başlayalım derse başlarım inanki günlüğüm.Ama o yanındaki biriyle hiç muhatap olmasa ben bu suçu işlemeyecektim bunu da bil günlük ben suçlu değilim çok masumum hatta ailemden daha çok sevdim onu ama o beni hiç anlamıyor ki!

Yine aynıyım...

Neler oldu bir bilseniz..
Bunca aydır yazmadım yazamadım :( mutsuzum ve umutsuzum.
Aileme inandıramıyorum inandırmaya kalktığımda ise sürekli aynı şeyleri diyorlar.
Ben sürekli aynı kişilerle takılıyorum ama millet görmüyor bende o yüzden sürekli tuvalette oluyorum bir şeyler üretiyorum kendimce.Onlarla muhabbet etmek için her şeyi yapıyorum ama gariptir ki görmüyorum.Psikolojik yardım alıyorum ama bir işe yaramıyor.Çünkü doktorla sadece konuşuyorum ve buda benim canımı sıkıyor.İnsanlara karşı ikiyüzlüyüm.Doktordan çıktıktan sonra yine konuşuyorum onlarla.Doktor sürekli "bahsetmesen bilemem ki"veya "yaratıcılık"özelliğimden bahsediyor.Ama saçma hem de çok saçma bir bilseniz.Şunu anlamıştım o gün bu sorunum sonsuza kadar sürsün en azından insanlardan kurtulmak için tuvalete gitsem daha iyi acı gerçekleri öğrenmek beni sürekli mutsuz ediyor avutayım kendimi sonsuza kadar gerçekten başka bir şey istemiyorum.Zaten okulda da arkadaşım yok kimsesizim.Ama okulda kimsesizim onlar var yanımda tuvalete gidiyorum ve onlarla konuşma yolunu buluyorum sürekli.
Bu sorunumu kimse anlayamadı gerçekten.Hatta bir gün ben gülerken arkadaşım "Manyakmısın niye gülüyorsun durduk yere?"dedi.Ben de "Onun dediklerini duymadın mı?"dedim o da "Kimse espri yapmadıki"dedi.Şaşmıştım ve o günden sonra sorunlarımın ilerlediğini anladım.